Uczeń klasy I Marcel Lewandowski zajął III miejsce w Ogólnopolskim konkursie, plastycznym "Praca Leśnika" organizowanym przez Nadleśnictwo Trzebież. Gratulujemy sukcesu!!!  

„Dinozaury miały siłę - jedne groźne, inne miłe

Choć minęło milion lat - dobrze znam ich cały świat

Pterodonka narysuję - dinozaura dzień świętuję”.

Dnia 26 lutego obchodziliśmy w oddziale przedszkolnym Dzień Dinozaura. Święto tych prehistorycznych stworzeń można spędzić na bardzo wiele sposobów. My obejrzeliśmy film edukacyjny o tych stworach, czytaliśmy o ich zwyczajach, oglądaliśmy kolekcję miniaturowych dinozaurów, wykonywaliśmy pracę plastyczną i techniczną – dinozaur, naśladowaliśmy dźwięki dinozaurów, pokonywaliśmy tor przeszkód do wodopoju dinozaurów. Na zajęciach dowiedzieliśmy się bardzo dużo o tych niezwykłych stworzeniach.

Szkoła Podstawowa nr 3 w Nowogardzie, w miesiącu grudniu, zorganizowała miejsko – gminny konkurs plastyczny „W świecie roślin i zwierząt leśnych”. Ze względu na pandemię termin konkursu został przełożony. Uczniowie z naszej szkoły z oddziału przedszkolnego oraz z klasy pierwszej i drugiej wzięli udział w konkursie. Laureatami zostali:

- Maja Słomka - Oddział Przedszkolny,

- Julia Bienias – klasa I,

- Nadia Kalinowska – klasa II.

Laureatom serdecznie gratulujemy!

XII, I, II – 2020r. Program przyrodniczy „Przyroda wokół nas”- ZIMA
W ramach innowacyjnego programu przyrodniczego „Przyroda  wokół nas”, w miesiącach: grudzień, styczeń i luty, odbyły się działania w oddziale przedszkolnym, według ustalonego harmonogramu zajęć. Na początek oglądaliśmy prezentację multimedialną „Zima – trudny czas dla zwierząt”. W grudniu rozpoczęliśmy akcję dokarmiania ptaków, którą kontynuowaliśmy przez kolejne miesiące zimowe. Również w grudniu zapoczątkowaliśmy akcję zbierania pokarmu dla schroniska dla zwierząt. Przez miesiące zimowe, podczas spacerów, obserwowaliśmy zmiany zachodzące w przyrodzie, a następnie spostrzeżenia swoje przenosiliśmy na papier, wykonując ciekawe prace plastyczne. Oglądaliśmy filmy edukacyjne o krainach wiecznej zimy: Antarktydzie i Arktyce. Wykonywaliśmy ciekawe zabawy badawcze ze śniegiem oraz z wodą. Nasze prace plastyczne były na bieżąco umieszczane na tablicy szkolnej.
 

Julian Tuwim i Jan Brzechwa to dwaj znakomici polscy poeci. którzy zasłynęli głównie twórczością dla dzieci. Wszyscy dobrze znamy ich wiersze i chętnie czytamy, lub uczymy się na pamięć.
25.01.2021 roku odbył się szkolny konkurs czytelniczy „Czy znasz wiersze Juliana Tuwima i Jana Brzechwy”.

Konkurs miał na celu zachęcić uczniów do czytelnictwa, zapoznać z twórczością naszych ojczystych literatów oraz rozbudzić wyobraźnię i kreatywność najmłodszych naszych uczniów z klas II – III.

Zmagania z poezją Brzechwy i Tuwima podsumowano wręczeniem dyplomów i nagród książkowych. Zwycięzcami zostali:

Lena Dobruchowska – I miejsce

Nikodem Ćwirko – II miejsce

Lena Kopiecka – III miejsce

Gabriela Gabrysiak – wyróżnienie

 

Wszystkim uczestnikom gratulujemy i życzymy kolejnych sukcesów.

Czy złość, gniew i wściekłość są tym samym uczuciem? Co to znaczy, że nasze dziecko się złości? Czy jak się złości, to może również przeżywać gniew? Jak skutecznie pomóc dziecku w wyrażaniu tych emocji? 

Czym jest złość

Złość to jedna z podstawowych emocji każdego człowieka, obok szczęścia, wstydu, smutku, pogardy, zdziwienia i strachu. Emocje informują nas o tym, czy nasze potrzeby są zaspokojone, a nasze granice osobiste uszanowane. Kiedy nasze dziecko przeżywa złość, to znaczy, że dzieje się coś w jego życiu psychicznym, co wymaga naszej rodzicielskiej uwagi.

Dziecko złości się, kiedy….
 

• coś poszło nie tak – inaczej niż się tego spodziewało, jak oczekiwało lub jak myślało, że będzie,

• jego potrzeba lub potrzeby nie zostały dostrzeżone, uszanowane, a następnie zaspokojone,

• doświadcza raniących zachowań lub komunikatów ze strony innych – uruchomiona wówczas złość służy przetrwaniu i zaopiekowaniu się sobą,

• inni naruszają jego poczucie własnej wartości,

• inni naruszają jego granice osobiste.

Złości nie jesteśmy w stanie kontrolować, dziecko również. To reakcja organizmu, która wyraża się wzmożonym wydzielaniem adrenaliny, szybkim biciem serca, krew napływa wówczas do rąk i nóg, ciało przygotowuje się do ucieczki lub do obrony. To dlatego dzieci w złości biją, kopią, gryzą itp. 

Czym jest gniew

Gniew to reakcja emocjonalna na niepowodzenie lub wzburzenie emocjonalne. Ma trzy elementy:

• myśli,

• reakcje fizjologiczne,

• zachowania.

To dlatego wybuch gniewu, który może przerodzić się we wściekłość, zależy od naszej woli. Ponieważ mamy wpływ na to, co sobie pomyślimy o danym zdarzeniu i jak je zinterpretujemy. Dziecko jednak potrzebuje się tego nauczyć od dorosłego. Wymaga to też czasu, aby dojrzały jego płaty czołowe w mózgu.

Dziecko, które się złości, komunikuje rodzicowi coś bardzo ważnego. To są komunikaty o dziecku, a nie o rodzicu. To oznacza, że jest mu trudno, a nie że rodzic źle je wychowuje. Jeśli nie pozwolimy się dziecku złościć i nie zaopiekujemy się emocjami, które przeżywa, to jest duże prawdopodobieństwo, że gniew, wściekłość stanie się wyrazem złości.

Dlaczego rodzicom trudno zaopiekować się złością dziecka i co może im w tym pomóc

1. Złość odczytujemy i interpretujemy jako manipulację, próbę wymuszenia czy rządzenia nami. To skutkuje wchodzeniem w próbę sił i w walkę z dzieckiem. Jeśli do tego dojdzie, to w rodzicu zaczyna się pojawiać złość, co uniemożliwia opiekowanie się rozzłoszczonym dzieckiem. Pomaga zmiana perspektywy – to, co mówi i co robi dziecko, jest informacją o nim i o jego trudności, a nie o rodzicu. Takie patrzenie pozwala nam być dłużej w roli wspieracza, czyli kogoś, kto widzi dziecko.

2. W naszym społeczeństwie – wprawdzie coraz rzadziej, ale jednak – nadal jest obecne przekonanie, że złość piękności szkodzi, czyli nie wolno się złościć. Jeśli nam, jako dorosłym, nie wolno było się złościć, to trudno nam będzie wspierać w złości nasze dziecko. Wówczas złość, którą wyraża dziecko kontaktuje się z naszą niewyrażoną, nie ujawnioną i nie zaopiekowaną złością z dzieciństwa. Dlatego kiedy złość naszego dziecka doprowadza nas do białej gorączki, mocno wkurza, to może warto zrobić sobie stop-klatkę i zastanowić się, co mnie tak naprawdę porusza i czy przypadkiem nie stoi za tym moja historia, która wymaga zaopiekowania.

3. Rodzice boją się złości, bo ona kojarzy nam się z agresją, od której tylko krok do przemocy. To dlatego złości przypisujemy raczej negatywne oceny moralne. Jeśli dziecko się złości, to znaczy, że przeżywa bardzo duże napięcia i bardzo duży stres. Potrzebuje wówczas pomocy, aby sobie z tym poradzić, bo właśnie złość mówi, że jego możliwości poradzenia sobie z określoną sytuacją zostały wyczerpane. Dziecko wówczas nie potrzebuje dyscyplinowania, zawstydzania, izolowania, ośmieszania, karania, ale rodzicielskiego spokojnego towarzyszenia, żeby mogło od nas dostać trochę tej równowagi i spokoju.  

4. Ponieważ boimy się złości, to myślimy, że jak damy dzieciom przestrzeń do jej wyrażania, to ona będzie przybierała na sile i że właśnie taki sposób reakcji utrwali się dziecku już na zawsze. Tymczasem jest zupełnie na odwrót. Kiedy pokazujemy dziecku, że nie boimy się jego złości, to ono też przestaje się jej bać. Kiedy zaś nie damy przestrzeni na jej wyrażanie, to dziecko ma dwa wyjścia:

• zaopiekowanie się sobą i wejście w tryb zamrożenia i przetrwania,

• zwiększenie wściekłości, mocniejsze podkręcenie swojego gniewu z nieuświadomioną myślą, że może w końcu ktoś to zauważy.

5. Kolejny powód to brak społecznej akceptacji złości, czego dowodem są różne przysłowia:

• Złość piękności szkodzi.

• Grzeczne dziewczynki się nie złoszczą. 

Mamy takie przekonanie, że jeśli pozwolę dziecku przeżywać złość, to znaczy, że jestem złym, niewydolnym i nieradzącym sobie rodzicem. Nie pomagają nam w tym słowa – często słyszane od członków rodziny – w stylu „jak tak dalej będzie to wejdzie Wam na głowę”. To co może nam pomóc, to poszerzanie wiedzy o emocjach, konsultacje z różnymi specjalistami itp.

6. Złością bardzo łatwo się zarazić. To czy rodzic się nią zarazi, zależy do tego, co sobie pomyśli o dziecku i o jego reakcjach. Jeśli pojawi się myśl: on mnie nie szanuje, to – jak mówi Małgorzata Stańczyk – „mamy pozamiatane”. Dlatego bardzo może pomóc wiedza, że dziecko krzycząc „jesteś głupia”, tak naprawdę krzyczy o sobie, o swojej trudnej sytuacji, rozczarowaniu – o tym, że nie ma na coś wpływu, a bardzo by chciało. 

 

 

Karolina Cyboroń

Walentynki w klasie II były dniem serdecznych pozdrowień, wyrażania przyjaźni czy też sympatii. Uczniowie zrobili kartki w kształcie serduszek, które sprawiły wszystkim wiele radości. Nie zabrakło także wyrazów sympatii pod adresem nauczycieli i wychowawców.

Z okazji zbliżających się Walentynek, uczniowie klasy III własnoręcznie wykonali kartki i serca, którymi następnie obdarowali przyjaciół, dając tym wyraz swojej sympatii.

Dnia 12.02.2021r. odbył się Klasowy Bal Karnawałowy, z zachowaniem reżimu sanitarnego. Karnawał to szalona, pełna wrażeń, kolorów, dźwięków, zabawa tradycja, nie tylko dla dorosłych. Bal karnawałowy jest atrakcją bardzo lubianą również przez dzieci, dostarcza im wielu przeżyć i radości. W pięknie udekorowanych salach klasowych, pojawiły się bajkowe postaci. Podczas pląsów było bardzo kolorowo, wszyscy bawili się wesoło, uśmiech nie znikał z twarzy. Dziękujemy dzieciom i rodzicom za zaangażowanie w przygotowanie pięknych balowych strojów.

Zima to trudny czas dla ptaków . Trudno znaleźć im cokolwiek do zjedzenia, pod białą pierzynką. Poszukiwania pochłaniają cenną energię. Wielu ptakom nie uda się przetrwać ciężkich zimowych warunków , niskiej temperatury .  Aby pomóc im w przetrwaniu zimy można je dokarmiać. Uczniowie klasy drugiej pamiętają o dokarmianiu ptaków, przynosząc pyszności i zostawiając w karmniku.

W styczniu  2021 r. w Szkole Podstawowej w Strzelewie został rozstrzygnięty konkurs plastyczny „Ilustracja do mojej ulubionej książki”. Nauczyciele  p. Katarzyna Szafran  i  p. Karolina Cyboroń, zorganizowały gminny konkurs plastyczny , który byłskierowany był do uczniów klas 0 – III.

Na konkurs wpłynęło łącznie 71 prac z klas 0 -III. Komisja w składzie p. Katarzyna Szafran i p. Karolina Cyborońprzyznała nagrody w następujących kategoriach:

 

Oddziały przedszkolne :

- I miejsce –  Julia Figurska OP SP Orzechowo

- II miejsce – Nikola Sobczak – OP SP Żabowo

- III miejsce- Milena BojalskaSP 3 Nowogard

 

Klasy I - III :

- I miejsce – Kajetan Kasprzyk kl. III SP 3 Nowogard

- II miejsce – Hanna Klimczak kl. I SP 3 Nowogard

- III miejsce – Oskar Pietrzak kl. III SP 3 Nowogard

 Wyróżnienia: Michalina Miśkiewicz kl. III SP 3 Nowogard, Gabriela Grochala kl. I SP 3 Nowogard, Weronika Zaremba kl. II SP 3 Nowogard, Natalia Stasiewicz kl. I SP 3 Nowogard, Zuzanna Sokołowska SP 3 Nowogard.

 

Komisja przyznała laureatom dyplomy oraz nagrody rzeczowe.

Zwycięzcom gratulujemy!

Pisaliśmy bajki

W ramach Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa uczniowie ze starszych klas mieli za zadanie stworzenie własnej bajki. Wpłynęło bardzo dużo prac. A najładniejsze prezentujemy poniżej.

 

,, LEŚNI PRZYJACIELE”

 

Pewnego lipcowego dnia, dwie dziewczynki Ola i Justyna,  postanowiły, że pójdą na spacer do lasu.  Zabrały ze sobą koszyk z pysznymi przysmakami.

Gdy były już w lesie usłyszały jakieś dźwięki zza krzaków. Bardzo się przestraszyły, ale okazało się, że były to dziki, które poczuły zapach przysmaków. Zaciekawione zwierzęta podeszły do dziewczynek. Ola stwierdziła, że poczęstuje dziki smakołykami, które były w koszyku. Przyjaciółki bardzo dobrze dogadywały się z dzikami, więc się z nimi zaprzyjaźniły. Po chwili zza drzewa wyskoczył wielki potwór, który chciał porwać dziewczynki. Wtedy  wystraszone zwierzęta uciekły w głąb lasu i zostawiły swoje koleżanki. Nagle przybiegło stado saren i jeleni, które zauważyły, że dziewczynki potrzebują pomocy. Dwa potężne jelenie odgoniły wściekłego potwora, który wcześniej chciał porwać Olę i Justynę. Sarny wraz z jeleniami zaprosiły dziewczynki na herbatę oraz ciastka. Dziewczęta opowiedziały całą historię o tym jak zaprzyjaźniły się z dzikami, jak poczęstowały je smakołykami i jak zwierzęta zostawiły je na pastwę losu.  Sarny zaprzyjaźniły się z Olą i Justyną i wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

A morał tej bajki jest taki, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie.

Autor: Justyna Radel, klasa 7

 

,,Błyskawiczny”

Pewnego słonecznego dnia przyszedłem na świat. Okazało się, że mam jeszcze czwórkę rodzeństwa. Gdy miałem jeden dzień, mama powiedziała, że musimy przetestować czy potrafię już biegać. Gdy przebiegłem kawałek lasu, mama była czymś tak zdziwiona, że aż kazała ścigać się tacie ze mną. Nie rozumiałem dlaczego, ale jeszcze bardziej nie rozumiałem, dlaczego tata udawał, że nie może mnie dogonić. Przez te sytuacje rodzice nazwali mnie Błyskawicznym. Wraz z moim dorastaniem, przyszedł czas na pierwsze święta. Moi bracia nie wierzyli w świętego Mikołaja i renifery. Uważali, że święta nie różnią się niczym od zwykłych dni. Ja jednak z chęcią pomagałem mamie dekorować las jarzębiną i bombkami z kasztanów. Gdy nadszedł długo oczekiwany dzień świąt, nie mogłem się doczekać, aż rozpakujemy prezenty, które dzisiejszej nocy przyniósł nam Święty Mikołaj. Pomimo, że miałem zaledwie kilka miesięcy,  byłem najszybszym jelonkiem w naszym lesie. Święty Mikołaj chyba wziął to pod uwagę i wraz ze swoimi elfami, stworzył dla mnie stoper i notes, żebym mógł dokumentować swoje rekordy.

Żyję już rok. Na prezent od rodziców, z okazji moich urodzin, dostałem specjalne buty do biegania zrobione z liści, przez naszego leśnego szewca. Tata twierdzi, że dzięki nim będzie mi się o wiele wygodniej biegało. Oczywiście miał rację. Moje kochane rodzeństwo jako prezent dało mi zrobioną przez nich samych opaskę z liści topoli. Gdy do świąt zostało kilka dni wraz z moją mamą, ciociami oraz kuzynkami ozdabialiśmy las tak, jak zeszłego roku, ale tym razem z kuzynkami stwierdziliśmy, że przygotujemy girlandę stworzoną z różnokolorowych liści i gałązek, które już opadły z drzew. Tym razem na Wigilii było nas bardzo dużo. Nasze całe stado było  liczne, więc to pewnie dlatego. Gdy mieliśmy już zacząć jeść kolację, podeszła do mnie babcia i powiedziała mi, że bardzo mnie kocha i wie, że za chwilę wszystko pewnie się zmieni. Chce, żebym zawsze o niej pamiętał. Nie zrozumiałem o co jej chodzi, ale nie mogłem już więcej się zastanawiać przez bardzo jasne światło skierowane z góry. Pomyślałem, że chyba mam jakieś zwidy, ale nie, inni też to widzieli, to święty Mikołaj, wraz ze swoimi reniferami. Tylko ciekawe czemu jest ich tylko osiem. Babcia mi zawsze mówiła, że jest ich dziewięć. Święty Mikołaj wysiadł z sani, rozdał wszystkim grzecznym jeleniom prezenty, a niegrzecznym rózgi. Nagle podszedł do mnie, wraz z moimi rodzicami, i powiedzieli mi, że wielki cud został zesłany na ziemię, bo urodziłem się reniferem i że będę służył Mikołajowi. Jego najszybszy renifer doznał kontuzji i nie był w stanie dalej latać z nim, więc przeszedł na emeryturę reniferów. Po tych objaśnieniach Mikołaj oficjalnie zapytał się mnie, czy chce zasiąść w jego zaprzęgu jako najszybszy renifer. Oczywiście się zgodziłem.

Wraz z Mikołajem i resztą reniferów popędziliśmy obdarowywać grzeczne osoby i zwierzęta prezentami, a niegrzeczne rózgami. Po udanych świętach wróciliśmy na biegun północny do fabryki Mikołaja. Oczywiście nie zapomniałem o rodzinie, w której się wychowywałem i bardzo często do nich wpadam. Nie tylko w czasie świąt, choć muszę przyznać, że w tym okresie, przez ogrom pracy mam dla nich mało czasu. Teraz żyje od świąt do świąt. No cóż taki mój los najszybszego renifera na świecie.

 Autor: Matylda Kusa, klasa VII

 

Skradzione prezenty

Dawno, dawno temu, w daleko położonej, zimnej miejscowości Mikołajkowo mieszkało sobie pięć elfów : Dalia, Krysia, Zdzisiek, Lolek i Róża. Pracowali oni w fabryce zabawek św. Mikołaja. Pewnego dnia , gdy mieli  już iść do pracy , przybył do nich Elf Przywódca i oznajmił , iż fabryka została okradziona ze wszystkich zabawek. Przyjaciele byli zszokowani,  smutni , ale również zdenerwowani. Ich całoroczna praca została tak po prostu okradziona. Elfy nie chciały , aby sprawa ta uszła złodziejowi na sucho ,więc postanowiły przeprowadzić śledztwo. Elfy były bowiem świetnymi detektywami. Pierwszą rzeczą jaką postanowiły zrobić ,to było dokładne zbadanie fabryki zabawek i był to bardzo dobry pomysł. Natrafili oni na bardzo ważny ślad w sprawie. Zdzisiek zauważył na podłodze kawałek materiału z literą G. Był to znak charakterystyczny dla pewnego wrednego, zielonego i nienawidzącego świąt stworzenia, Grincha.  Elfy wiedziały  już , że to Grinch jest złodziejem i że schował wszystkie prezenty w swojej słynnej grocie. Jednak nikt z Mikołajkowa nie wiedział , gdzie ta grota się znajduje, więc elfy wraz z Elfem Przywódcą postanowiły wyruszyć w podróż do sąsiedniego miasteczka,  Psujkowa , aby wypytać mieszkańców o Grincha i jego grotę. Większość mieszkańców nie odpowiadała na żadne pytanie , lecz po czasie trafili oni ma małą dziewczynkę , która, gdy usłyszała o całej sytuacji, od razu zaprowadziła ich do groty Grincha. Gdy elfy wraz z dziewczynką doszły do groty zauważyli w niej wszystkie zaginione zabawki oraz siedzącego na ogromnym fotelu Grincha. Elfy nie chciały walczyć ze stworem , lecz chciały z nim porozmawiać i ładnie poprosić go , aby oddał im zabawki , ponieważ bez nich dzieci na całym świecie będą smutne. Grinch na początku nie chciał odpuścić ,lecz po czasie elfy przekonały go do oddania wszystkich prezentów. Dalia, Krysia, Zdzisiek, Lolek, Róża i Elf Przywódca stali się wtedy bohaterami tamtejszych świąt i byli szczególnie szanowali przez Mikołaja i innych elfów.

 

Autor: Gabriela Bortnik, klasa V

Grudzień 2020 r. – styczeń 2021r.

Dokarmianie ptaków zimą to ważne i odpowiedzialne zajęcie. Zimą najmłodsze dzieci z naszej szkoły nie zapominają o ptakach, które spędzają ją w naszym kraju. Staramy się robić to bardzo regularnie.

Najtrudniejszy dla ptaków okres to koniec zimy i początek wiosny. Gdy zapamiętają nasze miejsce, staną się stałymi domownikami naszego ogrodu. To z kolei będzie dla nas wielką korzyścią. Gdy przyjdzie lato, ptaki odwdzięczą się likwidowaniem szkodników np. owadów, które są ich wielkim przysmakiem. Dodatkowo obserwowanie ptaszków w karmnikach przynosi wielką radość wszystkim dzieciom.

 

Dziesięć zasad bezpiecznego korzystania z Internetu !!!

Rodzice nie zawsze zdają sobie sprawę, co ich dzieci robią w Internecie, bo najmłodsi użytkownicy często to przed nimi skrzętnie ukrywają. Internet to nie tylko kopalnia wiedzy czy sposób na rozrywkę, ale także miejsce pełne zagrożeń. Cały czas zmieniający się świat oraz adaptujący się do nich Internet coraz częściej stanowi zagrożenie dla jego użytkowników. Z sieci coraz aktywniej korzystają dzieci i to właśnie one są najbardziej narażone na różnego rodzaju niebezpieczeństwa w postaci nieodpowiednich dla nich treści, programowany reklam, wyłudzania danych oraz oczywiście złośliwego oprogramowania.

Jak wynika z raportu firmy Kaspersky, dla 85 proc. przebadanych rodziców z całego świata są to realne zagrożenia dla ich dzieci, a 60 proc. respondentów stwierdziło, że było świadkami narażenia bezpieczeństwa swoich pociech. Pokazuje to, jak bardzo na różnego rodzaju zagrożenia wystawione są dzieci korzystające z Internetu.

Dzieciom od najmłodszych lata warto wpajać 10 zasad bezpiecznego korzystania
z Internetu:

1. Korzystaj z oprogramowania antywirusowego,
2. Otwieraj wiadomości tylko od znajomych osób,
3. Ostrożnie pobieraj pliki z sieci,
4. Unikaj klikania nieznanych linków i otwierania załączników w wiadomościach e-mail,
5. Nie podawaj w sieci danych osobowych ani haseł, nie wysyłaj swoich zdjęć,
6. Chroń swoje konta na serwisach społecznościowych,
7. Stosuj trudne do odgadnięcia hasła, które są kombinacją liter i cyfr,
8. Czytaj regulaminy,
9. Sprawdzaj, czy strona, do której się logujesz, ma zabezpieczenia.
10. Pamiętaj, że osoba po drugiej stronie nie musi być tym, za kogo się podaje.

Pedagog szkolny

Karolina Cyboroń

W miesiącu październiku został zorganizowany przez nauczycieli p. Ewę Rapę oraz Katarzynę Szafran międzyszkolny konkurs przyrodniczo - plastyczny „Jesień w przyrodzie”  dla klas IV – VII. Termin złożenia prac został wyznaczony do 31 października 2020 r., jednak z powodu pandemii został przedłużony do 18 grudnia 2020r. Na konkurs wpłynęło 10 prac plastycznych.

Komisja w składzie: Ewa Rapa i Katarzyna Szafran przyznała:

- I miejsce – Patrycja Szwedo kl. VII SP Wierzbięcin;

- II miejsce – Weronika Lewandowska kl. VII SP Strzelewo;

- III miejsce – Monika Wolska kl. V SP Wierzbięcin.

Laureatom serdecznie gratulujemy!

 

 

Dzień Babci i Dziadka to okazja do świętowania. Niestety, w tym roku ten szczególny dzień przypada na okres pandemii koronawirusa, przez co wielu wnuków mus zrezygnować z odwiedzin swoich najbliższych. Aby Dzień Babci
i Dziadka był jednak szczególnym okresem dla seniorów, uczniowie Szkoły Podstawowej w Strzelewie wykonali przepiękne kartki i upominki dla swoich Dziadków. W tym roku, ze względu na ogólną sytuację epidemiczną, wszystkie wydarzenia są przeniesione do wirtualnej przestrzeni.

Kochany Dziadku!

Życzę Ci dużo zdrowia, szczęścia,

pomyślności na Dzień Dziadka dużo gości,

by te chwile były miłe i krążyły jak motyle.

 

Dziś mojej Babci życzenia złożę,

w wiązankę kwiatów serduszko włożę i wiem,

że bardzo będzie się cieszyć, kiedy zobaczy,

 że do niej śpieszę.

Moja Babunia najlepsza w świecie,

wszystkim wam powiem, bo wy nie wiecie.

Ja Babcię kocham, ściskam za szyję,

niech będzie zdrowa i sto lat żyje!

 

Do życzeń z okazji Dnia Babci i Dziadka dołącza się Dyrektor,

Grono Pedagogiczne oraz Pracownicy obsługi
Szkoły Podstawowej w Strzelewie.

Dnia 19 stycznia 2021 roku uczniowie klasy I otrzymali wyprawki czytelnicze, przekazane z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Książki w ramach kampanii „Mała książka – wielki człowiek”, której strategicznym celem jest rozwój czytelnictwa wśród dzieci w różnych grupach wiekowych. Projekt realizowany jest ze środków Ministerstwa  Kultury
i Dziedzictwa Narodowego pod patronatem Ministra Edukacji Narodowej.

Wierzę, że „czytelnictwo” zaczyna się już od pierwszych miesięcy życia dziecka, na długo przed dniem, w którym zacznie samodzielnie składać litery. Dobrze dobrane książki rozwijają jego umysł i emocje, kształtują kompetencje językowe, zakorzeniają w kulturze i rozbudzają wyobraźnię.

Karolina Cyboroń